Nie chcę, by mój syn dostał ten dyplom. Pomyślcie, co serio oznacza 100 proc. frekwencji

Dyplomy za 100-procentową frekwencję wciąż przyznaje się w wielu szkołach. Choć mają być wyrazem uznania, coraz częściej budzą wśród rodziców wątpliwości – szczególnie gdy stają się symbolem chodzenia do szkoły "za wszelką cenę". Czy naprawdę warto nagradzać obecność, choćby jeżeli odbywa się kosztem zdrowia i rozsądku?

100 proc. frekwencji nie zawsze oznacza sukces

W szkołach na zakończenie roku uczniowie otrzymują świadectwa – dokumenty potwierdzające ukończenie klasy lub całego etapu edukacyjnego (szkoły podstawowej lub średniej).

Oprócz samego świadectwa, na którym za wysoką średnią ocen może pojawić się tzw. czerwony pasek, uczniowie w wielu szkołach dostają także dodatkowe nagrody za różne osiągnięcia. Czasem są to sukcesy w olimpiadach, innym razem – zaangażowanie w życie szkoły, na przykład w ramach samorządu uczniowskiego.

W wielu placówkach przyznaje się również nagrody za frekwencję – zwykle dyplomy lub nagrody książkowe za 100 proc. obecności na zajęciach. To oznacza, iż uczeń przez cały rok szkolny nie opuścił ani jednego dnia – choćby w czerwcu, gdy połowy klasy już praktycznie nie ma na lekcjach.

Traktuję to trochę jak "siedzenie w szkole za wszelką cenę" – przychodzenie z przeziębieniem (na które przecież lekarz nie wystawi zwolnienia), z innymi dolegliwościami, skupienie wyłącznie na tym, by nie opuścić ani jednego dnia, choć ten czas można byłoby lepiej spożytkować – na rozwijanie pasji, odpoczynek czy twórcze aktywności.

Nie namawiam oczywiście do opuszczania szkoły. Zależy mi, żeby dzieci (w tym moje własne) się uczyły, uczestniczyły w lekcjach i realizowały swój obowiązek szkolny – bo choćby jeżeli nie skupiają się w 100 proc., to coś zawsze zostaje im w głowie, kiedy będą na zajęciach.

Nie można traktować szkoły jako "być albo nie być"

Nie popieram jednak chodzenia do szkoły "za wszelką cenę" – z katarem, gorączką czy w dzień wagarowicza, kiedy cała klasa umawia się, iż zamiast na matematykę pójdzie razem na plac zabaw (do wagarów też nie namawiam – ale jeżeli przypomnicie sobie, jak to było być uczniem, pewnie zrozumiecie, co mam na myśli).

Taka chorobliwa dbałość o frekwencję – niezależnie od okoliczności – wcale nie jest zdrowa. Uczeń, który przychodzi do szkoły chory lub przeziębiony, zaraża innych. I co z tego, iż będzie miał 100 proc. obecności, skoro potem połowa klasy – a czasem też nauczyciele – spędza tygodnie w łóżku?

Oczywiście, nagradzanie uczniów, dla których nauka jest ważna, ma sens. Uważam, iż jeżeli ktoś się stara i robi postępy, zasługuje na uznanie ze strony nauczycieli i dyrekcji.

Ale nie popieram tego, by frekwencja była traktowana jako wartość nadrzędna – ważniejsza niż zdrowie, dobre samopoczucie czy relacje z rówieśnikami. Jako matka nie chciałabym, żeby mój syn otrzymał dyplom za frekwencję kosztem własnego zdrowia czy za cenę poczucia osamotnienia.

Oczywiście nie chcę generalizować. Dla niektórych uczniów 100-procentowa frekwencja nie wiąże się z wysiłkiem czy wyrzeczeniami – po prostu w danym roku nie chorowali i nie mieli żadnych losowych przeszkód. Ale nie sądzę, by fanatyczne zabieganie o frekwencję było dzieciom potrzebne do prawidłowego rozwoju czy sukcesów edukacyjnych.